Kiedyś żył sobie nietoperz. – Dlaczego akurat Nietoperz? Nie wiem, taki się urodził. - Latał nocami, spał u powały, w dodatku głową w dół. Nic nie widział, oczy nie były mu potrzebne; miał za to bardzo wyczulony słuch. Potrafił wysłuchać sufit, ścianę, zakamarki spiżarni; gdy wlatywał do piwnicy, doskonale słyszał, gdzie położone są słoiki ze smakołykami, gdzie prześlizguje się mysz…

Nietoperz był samotnikiem, nie przyjaźnił się z innymi zwierzętami z podwórka na tyłach domu z czerwonej cegły. Odstraszał dziwnym wyglądem, nikt nie rozumiał, jak można nie chcieć widzieć słońca.

Spał w dzień, polował w nocy, trochę kradł, na przykład zjadał resztki mięsa z wyrzucanych konserw…

Kury, kaczki i krowa nie lubiły go, był taki inny. Krowa twierdziła nawet, że się wywyższał swoim trybem życia, niechęcią do kontaktów...

Koń był najmądrzejszym zwierzęciem w zagrodzie, był dobry, chciał dla wszystkich szczęścia.

Namówił zwierzaki, żeby zakradły się do kryjówki Nietoperza i rozsypały mu Pył Przeciwsenny. Po takim proszku nawet największy śpioch nie jest w stanie usnąć przez dwadzieścia cztery godziny.

Koń chciał, aby Nietoperz zobaczył Słońce, by nacieszył się jego widokiem, zobaczył różnobarwny świat, poczuł wreszcie szczęście.

Stało się.

Rankiem, gdy wszystkie nietoperze wracają na nocleg, Pył Przeciwsenny wdarł się w nozdrza Nietoperza. - Zaczął latać jak oszalały. W górę, w dół, czuł nieokreśloną euforię, pragnął zobaczyć światło.

Gdy wstało Słońce, poraziło Nietoperza ostrym światłem. – Stracił słuch a jego malutkie oczka robiły się większe i większe.

Nietoperze giną przy świetle. Jak ćmy u świecy zwijają się w suche strzępki.

Koniowi było przykro, naprawdę.