Napisałeś, że jesteśmy w czarnej d....?
Skąd Ci się bierze taki poziom toksyczności?
Jednak Paweł A. miał rację, szkoda czasu.

O, sorry. Jagoda, nie tu miałam wstawić kom.
Ale bardziej przepraszam, Marcina.

Jagoda, cóż, ktoś kiedyś napisał weryfikuję opinię, czytając autora, jak znajdę czas, poczytam,
Napisałam przecież, że to nie traktat filozoficzny, dzięki za wizytę'

Filozoficzny, ale przez małe "f", nie zatrzymuje. Pozdrawiam

Dojrzałość i świadomy, na na tym poziomie świadomości, na który się godzimy, wybór.
Z drugiej strony czasem lepiej przegrać walkę,
żeby wygrać więcej. Druga myśl, dygresja :)

Mi po prostu chyba gwiazdy nie skojarzyły się, przynajmniej w tym momencie, z bezpieczeństwem. Bezpieczne wydaje mi się raczej to co bliskie, myślałem też że to metafora jakichś starych prawd, nauk czy mądrości...
Może lepiej by było w liczbie pojedynczej, skoro mają się dzielić? Stare światło dzieli się na wszechświat bezpiecznych ostoi? A może już się czepiam.

No tak, gwiazdy, moja wina. Ale nawet jak gwiazdy, to i tak coś mi tu nie gra. Ale może się mylę.

Przepraszam Pawle, ten fragment o który ci chodzi jest o gwiazdach, które widzi każdy z nas tuż po zmierzchu, kiedy nie jest pochmurno. Stąd te pytanie - skąd jesteśmy?

Początek wydaje się być zbyt podniosły.
Filozoficzny wiersz ale ok :)

Widzę tu jakąś wyraźną myśl przewodnią, ale trza by jeszcze dopracować. Np: "dzielą się na wszechświat małych ostoi"- niby wiem co w trawie piszczy, ale wydaje mi się, że to jeszcze źle sformułowane. Może:
Dzielą wszechświat na małe ostoje...
albo:
Wydzielają z wszechświata...
Bo tak jak teraz masz, to ja czytam tak, że te latarnie się dzielą na wszechświat, i jakoś mi to nie pasuje.