Samson długie włosy miał

a we włosach siłę lwa.

Jahwe tak go umiłował,

że go na lwim miodzie chował

i mu miodną chciał dać ziemię

aby zlewał ją nasieniem.

Idź Samsonie, ujmij w dłonie

gniewu miecz,

idź przed siebie, rąb i siecz,

wznieś do nieba swój lwi ryk:

daję tobie tę blitzkrieg,

świętą daję ci blitzkrieg.

Miecz na klindze oko ma,

ślepe ramię twe, lecz ja

wszystko widzę i się brzydzę,

bowiem miecza wzrok wnętrzności

i ciemności ich smrodliwe

zmierzył aż do szpiku kości.

Idź Samsonie, ujmij w dłonie

gniewu miecz,

idź przed siebie, rąb i siecz,

bo w tym mieczu jestem ja:

daję tobie lebensraum,

świętą daję lebensraum.

Lśniącą grzywę czesał wiatr,

Samson walczył z siłą lwa,

nawet dzieciom łamał kości

i wypruwał z brzucha flaki,

Jahwe błogi z wysokości

uśmiech zsyłał mu szczerbaty.