Cześć. Do Sprzedawców :). Wiem, mało oryginalnie, chociaż to ma akurat drugoplanowe znaczenie :). Dziękuję wszystkim, którzy poświęcili swój czas, na czytanie i komentarze. Serdeczności

Zryw, no właśnie nie wiem czy do sprzedawców, czy do innego z nimi, w dogmie też występują no i są ich filmy o nich po prostu (te ostatnie np mi nie przypadły)

Ciekawy wiersz. No i nawiązanie do "Sprzedawców" 10/10. :)

a który film? aż sobie sprzedawców zobaczę po raz ententy.
czy ja wiem, normalne podejście. zwariowany świat malcolma... dla mnie błędem jest publikacja jako wiersza, bo wtedy staje się to metaforyczne... po co?

:)

Najpierw kawa, dopiero się budzę - w tym też się zgadzamy, Leno ;)
Cieszę się, że też tak widzisz ten tekst. Dla mnie świetnie, bo lekko, naturalnie i prawdziwie pokazana relacja, temat i dwóch bohaterów, których od razu znam i lubię. Jak Twoją Marcjannę.
Bez tabu i bez nadęcia. Podpisuję się pod nominacją, na pewno zagłosuję.

Anita.... wybacz, dopiero piję kawę. :)

Aneta, podpisuję się pod Twoim komentarzem. Dla mnie również nie jest to tekst cyniczny wobec niepełnosprawnego, a jeśli już, to wobec całej sytuacji! Dwóch bohaterów jest w przyjaźni:

czeka na mnie pod klatką kiedy wracam z pracy
dzieciaki z osiedla wołają na nas Jay i cichy Bob

Co może dać chłopak z sąsiedztwa niepełnosprawnemu koledze na wózku? Chwilę uwagi i akceptację? Próby zrozumienia jego świata, to naprawdę dużo.

A sprawy hormonów dotyczą na równi tych niepełnosprawnych (jak widać) i tych zdrowych. Perspektywa wiecznego niespełnienia jest dołująca i o tym jest ten tekst.

wg mnie owe "aha" to przecież odpowiedź bohatera tekstu (bo nie wiem o co tyle krzyku wokół tej partykuły). nie widzę tu też bynajmniej kpiny, obrażania, czy wyśmiewania się z gościa na wózku. wręcz przeciwnie. narrator traktuje normalnie nienormalnego. to nieczęste i... nienormalne w tym popierdolonym świecie. a ktoś taki przecież niczego innego nie pragnie, jak być takim jak inni. i nigdy tego nie osiągnie. a temat uczuć, pragnień, biegnącego poza upośledzeniem rozwoju hormonalnego i pożądania u osób niepełnosprawnych umysłowo jest na tyle trudny, że wyrokowanie o obrażaniu uważam za przesadzone, a nawet Dulskie nieco. zachwycać się nie ma czym, patrząc na taką istotę. pieprzoną litością rzygać się chce. potraktować normalnie, jakby tak miało być i poradzić z tym sobie nie na chwilę, ale na co dzień, na stałe, to jest wyczyn na miarę tzw. człowieka. być po prostu ludzkim, bez zadęcia. i taki narrator jest. dał Jayowi, cichemu Bobowi wniknąć w swoje myślenie, w swoją codzienność. to się chyba nazywa akceptacja... i to chodzi, moim skromnym. pozdrawiam

Szczerze mówiąc, mi też nie za bardzo się owo widzi. Zbieranina (nie spójnych ze sobą) zdań. Sorry, ale widzi mi się, że zaczynasz pisać. Oby ci się udało. To jeszcze nie jest wiersz, a nawet nie widzę choćby jednego wiersza... Nie rozumiem nad czym mam się zachwycać.