Przepiękny! Szczery! Bolesny! Bardzo czuję ten wiersz, chodzę szeptem po śladach. Stoję pod drzwiami.

Małe mieszkanko? Coś jak cofanko do tyłu. Nie lubię tego typu myków

Doroto, podoba mi się, jak zresztą wiele Twoich wierszy. Prawdziwie, tak właśnie jest, nasza chęć zatrzymania za wszelką cenę naszych bliskich bywa egoistyczna, ale i ludzka, można to zrozumieć. Pozdrawiam.

Dziękuję Leszku za czytanie i komentarz :)

Wiersz jest poruszający, jest taka kolej rzeczy że traci się rodziców i samemu zostaje, gorzej gdy jest odwrotnie a ja tak mam.
A smutek jest zawsze smutkiem.
Że wiersz jest dobry to już przyzwyczailiśmy się.
Pozdrawiam