1)

Miała trzynaście lat, kiedy tygrysie niebo

skoczyło do powiek i spadła na dno źrenic.

Ciemność wodę jej wlała do uszu, i ciemno

było po wyjściu. Dym jak smoła gęsty

oblepiał widma ludzi niosących powoli

znamiona tygrysiego oddechu na skórze,

 a ich twarze nieomal zwęglały jej oczy:

patrzyła na siebie - zrozumiała to później.

2)

Wtedy widziałam ją po raz ostatni.

Powiedziałam: popatrz na ten samolot.

Był cały srebrny, a ogon miał biały.

A potem ciemność nakryła mnie dzwonem.

Otworzyłam oczy - nie było jaśniej.

Dym gęsty jak smoła, i ciała w rzece

pamiętam. Rodzice nie byli w stanie

gdzie mam przód głowy, a gdzie tył – powiedzieć.