Dzieciństwo beztroskim uśmiechem zdobione,

małymi kroczkami z piaskownicy na huśtawki - 

berkiem do szkoły.  

Dzień niby zwyczajny, ale

Staś dzisiaj chce wiedzieć gdzie jest to słońce, które

opaliło go tak mocno, że jego buzia i rączki, i całe ciało

tak mocno zbrązowiały,

czy ono miało barwę brązową?

Wojtek wzruszył piegowatymi ramionkami - 

moje słońce na pewno było dziurawe jak durszlak

w dodatku zardzewiałe,

gorące promienie nie ominęły noska - całej mojej twarzy

a swój rudawy kolor pozostawiło mi na włosach

Kasia stanowczym tonem zaprzeczyła:

słońce na pewno było bardziej żółte i bardziej raziło w oczy od tego teraz,

widzę jego farbkę na swojej skórze, a że

przyciemnionych okularów nie miałam to 

dlatego teraz oczka mam mniejsze, jakby przymrużone.

Pani Sabina, jak zawsze, dziecięce słowa

anielskimi skrzydłami otuliła,

Kochani, słońce mamy jedno - na niebie chmurki

ogrzewa, a nas opala w różnych odcieniach

swojego ciepłego blasku

więc dobrze byłoby, gdybyśmy jak dawniej byli

pogodną, spokojną, Wielką Rodziną