Mogłaby to być bajka o królewnie zamkniętej w wieży z widokiem na dachy kamienic, kościół farny i fragmencik nieba tak mały, że aż trudno uwierzyć w szczęśliwe zakończenie. Byłby w niej zionący ogniem potwór, który powoduje niestabilność emocjonalną, strach, złość, frustrację i poczucie winy.  I samotny rycerz, który z obłędem w oczach przemierza ulice, parki i skwery w poszukiwaniu miłości, dla której warto poświęcić resztę życia. Grube mury lęków i uprzedzeń oraz wysoka góra niepowodzeń.

- Tylko nie pisz jakiś wydumanych bzdur – powiedziała kobieta, obgryzając brzegi maślanego ciasteczka. – Trzeba pisać prosto, o życiu.

- Oj mamo! - odpowiedział kudłaty chłopak, prostując się na krześle – Lepiej mi podpowiedz, jak mam znaleźć do niej drogę.

- Przecież w życiu być może, że nigdy się nie spotkacie – odrzekła matka, sięgając po drugie ciasteczko. – Nie będziesz budził jej w nocy, żeby powiedzieć, że kochasz. I nie pomyśli o tobie, gdy tylko otworzy oczy.

- Dlatego chcę, żeby było jak w bajce – odpowiedział chłopak.

- To pisz bez zakończenia, bo koniec jest często przygnębiający i najlepiej, jeśli się coś nie kończy.