- To są fantomy ludzi, którzy wracają tutaj we śnie - powiedział ojciec, głośno mieszając herbatę. - Jakby nie umieli się rozstać. Ciałem są gdzieś tam, na nowym miejscu, ale duchem są tutaj.

- Przestań chłopakowi mącić w głowie, bo dostanie niestrawności od tych twoich opowieści - ofuknęła go matka, stawiając na stole kopiasty talerz kanapek z wędliną i ogórkiem.

- A kto ma mu o tym powiedzieć? – zapytał ojciec, sięgając po kanapkę. – Obcy ludzie nie wyjawiają takich sekretów.

- Ja mam chyba jakąś obsesję na punkcie pociągów – powiedział kudłaty chłopak między jednym kęsem a drugim. – wciąż mi się śni, że jedziemy pociągiem. Jest lato, żółcą się łany zbóż...

            Kudłaty chłopak siorbnął herbaty, a matka spojrzała na ojca jakoś tak szczególnie.

- I to wszystko? – zapytała podekscytowana.

- Nie, bo jeszcze ojciec pociąga za dźwignię hamulca i wyskakujemy gdzieś w szczerym polu, a za nami jeszcze kilka osób i wściekły konduktor, który próbuje nas dogonić. A potem jest biały domek, ogród i jacyś ludzie.

- Jeździliśmy do nich, jak byłeś malutki, ale kontakt się urwał – dopowiedział ojciec.

- To dobry powód, żeby odnowić relacje! - ucieszyła się matka. – Napiszę do nich i zapytam, czy jesteś grzeczny podczas tych sennych odwiedzin.