jest taki czas, biegnący obok wszystkich zegarów - 

przenika cieniem ściany, tuli lalki i misie, dotyka 

starannie ułożonych w szufladach ubrań,

otwiera okna, byś mogła wyraźnie usłyszeć 

szczebiot w odpowiedzi na czułe wołanie po imieniu,

płacze nad zbitym kolanem, aż poczujesz zazdrość -

ktoś potrafi rozetrzeć ból na proch. ty jedynie łykać

proszki na ból.

jest taki czas, gdy zaczynasz rozumieć, że tak trzeba -

pozbierać zabawki, śpioszki, kaftaniki. złożyć

kolorową karuzelę znad łóżeczka.

oddać potrzebującym wszystko 

oprócz  konika na biegunach – 

czasem kołysze się jak w chorobie sierocej,

jakby pamiętał dziewczynkę, która

miała poklepywać go po szyi

krzycząc: wio koniku!