To chyba nie jest tekst, jaki chcielibyście przeczytać.
Nie będzie inny, bo jest mój, do bólu.

Dziękuję! :)

Może masz rację, Lu :) pisałam, że sobie głośno myślę, wcale nie musisz się zgadzać z moim "patrzeniem" , na szczęście nie jestem wyrocznią :D...i powtórzę jeszcze raz - to był drobiazg, może niepotrzebnie o nim pisałam ;) pozdróweczka

Dorota, czasem schowane wydaje nam się przesadnie widoczne dla innych.
Znaki i symptomy traumy sytuacyjnej, zaśmiewanie, zagadywanie, wiem, że tak to może być.

A już myślałam, że się wywinę:)))
Peelka miała odstające łopatki, dorabia teorię:)
Porozmawiam z nią. Dzięki Dorotko!

nie wiem lu... nie chcę wyjść na marudę, ale schowane zasłonić?

nie wyleczona z naiwności
i strachu który trzyma skrzydła pod sweterkiem
zasłania uśmiechem?

może tak?
a może całkiem z tego zasłaniania uśmiechem zrezygnować?

tak sobie tylko głośno myślę... pozdrawiam :)

Ładny bardzo

Dorota, co Ty na to? Dzięki serdeczne za opinię! Pod sweterkiem ukryłam i opisałam je, zanim powstały nasze portale :) Będzie?

Joasiu, tak! Gdyby nie ta wiara, no nie wiem co by...
Jak mi brakuje wiary to idę na Poemax, i się nawracam :)

Jeśli jest nadzieja, a jest to
"tam
może"
być tylko pięknie

Pozdrawiam

ciekawie, Lu...szczególnie pierwsza i ostatnia, czytałam wcześniej, teraz, po poprawkach moim zdaniem lepiej. Tylko "skrzydła podszyte strachem" zmieniłabym jakoś , bo to "podszycie" strachem czy lękiem zbyt często się w różnych wierszach przewija....nie wiem jakoś zgrabnie to spleść z wersem poniżej...chociaż...to drobiazg :) pozdrawiam