wiosną drzewa w odruchu prostują 

ramiona wyciągają odrętwiałe kończyny

ku promieniom jak dziecko do matki

obserwując metamorfozę przyrody

zastanawiam się która to będzie z kolei miłość

jak po wiosennej burzy małe bajorko

oddzielając rozsądek od taplania się w błocie

a resztek szlamu wyschniętego strzepywać z powiek

choć nie czuję w tym związku przyczynowo-skutkowego

i potrzeby drogi na skróty i poznawanie terenu

o zachodzie słońca i brzasku anemii

tych samych epizodów na fotografiach z albumu

sceptycznie jednak obieram smród arterii

twardy grunt pod nogami i samotność

jak co roku wiosenne porządki

szamotaninę pijaczków pod sklepem

z świeżą trawą kiełkują nowi umarli

aby do wiosny