Dorota

popiół na śniegu

I. ja w dziecku

za oknem czysta biel. maluję na niej obrazy -

kolorowe historie suną sankami za szczęśliwe zakręty,

po świeżych śladach uciekają przed cieniem

w bezpieczne, ciepłe zaspy.

babcia znowu wysypuje zawartość popielnika

na wydeptaną ścieżkę - jakby skreślała czarną kreską śmiech

mieniących się w słońcu płatków.

nigdy nie zrozumiem dlaczego dorośli boją się poślizgnąć i upaść.

tak łatwo rezygnują z prostych dróg na przełaj.

II. dziecko we mnie

wrony-maruderki wsiąkają w ciemne chmury.

próbowały pchnąć je głową wyżej, ocalić

wąski pasek nieba z dogasającym słońcem.

ustąpiły w końcu, jak napięcie mięśni, gdy karminowy horyzont

stał się obietnicą, zapowiedzią ukrytych kolorów.

dotykam w tobie tych miejsc, które jeszcze potrafią się uśmiechać. wiesz?

jeśli jutro spadnie śnieg, rozsypiemy to, co zbyt długo zalega w popielniku.

każdego ranka będę biegła do okna, sprawdzała, czy już wszystko zasypane.

Ilość odsłon: 2773

← Poprzednia 1 2 Następna →

w.l.d.

2-3 2-3

styczeń 28, 2018 13:51

choćby te "drogi na przełaj" - niby dlaczego one "proste" skoro z kontekstu wynika coś zupełnie innego.

musisz wszystko koniecznie nazywać, hę?

Konto usunięte

2-3 2-3 2-3 2-3 2-3

styczeń 28, 2018 13:22

Przywołałaś wspomnienia mojej babci i tych szarych ścieżek od popiołu.
Popiół kiedyś miał różne zastosowanie. Czyszczono srebro, robiono ług do prania i stosowano jako nawóz.
Dzisiaj pewnie popiół jest zanieczyszczony i dlatego ścieżki są czarne.
Urocze dwa obrazy z innej perspektywy, a jak wiele mają wspólnego.
Wczoraj śnieg sypał, dzisiaj tylko to wyglądamy.
Dziękuję za babcię.
Ukłony:)

Dorota

2-4 2-4 2-4 2-4