Dziękuję za komentarze
Lena, to jest kawałek podróży po szpitalach, nie tylko psychiatrycznych, jeden z pierwszych odcinków.
Doroto, Dziwna.
Tak, układ wierszem ( w słupku) wart jest przemyślenia. Ale już wspomniałem, że to fragment całości, nawet jeśli to wiersz. Reszta jest prozą.
Zrywie. Jak wyżej. Będą kolejne odcinki. Też krótkie, żeby nie zanudzać czytelnika.
Tak, Ulka. Dziękuję.
Raf, dziękuję.Pozdrawiam wszystkich.

Bardzo dobre!!! i masz rację Zryw, zdecydowanie za krótkie...

Ale chorzy zawsze wybierają łóżka blisko ściany. By móc się właśnie do niej wypłakać. Schować się w tych odrapanych twarzach.
Misie zatrzymują uśmiech.
Pozdrawiam

Dobre. Szkoda, że takie krótkie.

Misie uśmiechnięte, a tak smutno się zrobiło. Proponowany przez Dorotę zapis wart przemyślenia.
Pozdrawiam.

Szpitale mają odrapaną twarz.
Są zimne, pozbawione ścian,
do których można by się przytulić.

No może z wyjątkiem tych miejsc,
gdzie umierają dzieci.
Tam w łóżeczkach uśmiechają się misie,
a nad nimi - kolorowe obrazki.

By było łatwiej.

Mi osobiście w takiej formie bardziej się widzi, ale to już decyzja Autora.

Zatrzymałeś Tomku, niby nic nowego, a nie pozwala przejść obojętnie... pozdrawiam

Tekst fajny, podoba mi się.

Jakoś nie bardzo rozumiem co to jest, ma krótką formę i wygląda jak wyjęty z czegoś większego. Brakuje mi kontekstu.

Pozdrawiam