Masz rację, to trudny temat i w ogóle temat-rzeka. Ja go znam akurat tylko z perspektywy pacjentki i to właśnie w jednym z największych miast, akurat nigdy nie mogłam narzekać. Kieliszek kolorowych cukierków trzy razy na dobę był jedynie dodatkiem do codziennych spotkań z psychologiem, zajęć plastycznych (malowanie, wyplatanki, lepienie z gliny), muzykoterapii i spacerów.

Czasem jedyna siła (mechanizm obronny, by przeżyć) to sama choroba i nie zwracanie uwagi na świat zewnętrzny. - Lekarze nie zawsze pozwalają do tego dopuścić.
To trudny temat.
Pozdrawiam.

To byłoby zbyt piękne. Niestety opieka psychiatryczna (tak jak -teraz - każda NFZ-owska) w tym kraju leży. Im dalej od dużych miast, tym warunki urągają wszelkiej godności. Nikt nie będzie czerpać siły z kroplówki z 200 mg Fenactilu, amp. buscopanu i 200 mg Luminalu.
Za dużo widziałem i z jednej i z drugiej strony fartucha.
Pozdrawiam.

A może jej siła tkwi właśnie w tej słabości?

cisza na końcu trochę za słaba

Jakby można było dać lajka, to bym dała. Szkoda, że ktoś o tym tutaj nie pomyślał. Nie da się nic z tym zrobić?

Samo życie i takie mocny plaster na sumienie ludzi. Najlepiej zakleić takie rany.
Pozdrawiam serdecznie

Tomek, może i nie jest, ale prawdziwy bo pokazuje życie!
Pozdrawiam!

Dahida, to nie jest dobry wiersz. Wywlokłem go głównie z powodu cytatu, pisanego pochyłą czcionką. W Regulaminie Portalu nie ma niczego o wyśmiewaniu się z osób chorych, czy kalekich. Na przykład takiemu utnie nogi, a jakiś bałwan się z tego nabija. - Ma prawo, niczego nie łamie, nawet nie można go podać do Redakcji ze skargą oficjalną.
Pozdrawiam.

W końcu weekend, każdy ma prawo wypocząć po ciężkiej pracy, w której towarzyszy tyle emocji -:)
Ponieważ każdy ma prawo do wolności - jej brak powoduje, że człowiek zaczyna o nią zabiegać - jest wstanie wyj.....ć się na czyjeś prośby i błagania!
Smutny obraz i zarazem prawdziwy!
Oddałeś klimat w wierszu!
Pozdrawiam