c.d.
Więc miała jakiś jego obraz, który nosiła w głowie mijając osiedlowy sklep. Nosiła go pod włosami i czasem skóra od tego cierpła, tak cierpła że wzdrygała się cała jak kot po kąpieli. Wypatrywała go codziennie, jego skocznego kroku i słonecznego śmiechu, nasłuchiwała dzwoneczków, a nawet odwiedzała ów sklep wiele razy w tygodniu, dzieląc zakupy na małe części. Chociaż nie było takiej potrzeby. Źle powiedziane - potrzeba właśnie się rodziła. Narastała i pęczniała.

Spotkania nie były częste, natomiast noc i dzień uparcie nie odstępowały jej na krok. Trzeba je było znosić. Szczególnie noce stały się nagle dotkliwe. Niczym Ewa w raju ujrzawszy jabłko, zrozumiała wtedy, że czegoś jej brak. Być może źródlanej wody, albo jakiegoś ciepła pod mostkiem, dotknięcia, oddechu, nie wiedziała jednak czego. Posiadała przecież półki pełne książek o odważnych kowbojach i łączniczkach ruchu oporu, a także dyskografię przebojów trójki na kasetach magnetofonowych. Miała czym żyć i martwić się godzinami na zapas. Ale to nie było takie zmartwienie, z jakiego można ulepić sens...

c.d.n.