Wiersz zamieszczony w kąciku dla dzieci

Iza biegała dzisiaj po podwórku

chciała ulepić bałwana,

zmęczona usiadła chwilę na murku,

biały śnieg sypał od rana.

 

Spojrzała wtedy na swą rękawiczkę,

ujrzała małe gwiazdeczki,

zwróciła ku nim zdziwioną twarzyczkę,

były to śniegu płateczki.

 

Sześcioramienna każda gwiazdka była,

lecz każda innego wzoru,

Iza spojrzawszy nieco się dziwiła,

różnorodnością wyboru.

 

Trzymając gwiazdki pobiegła do domu,

chciała pokazać je mamie,

nie pokazała ich wcześniej nikomu,

choć dzieci stały przy bramie.

 

Wpadła do domu i od progu woła;

mamo zobacz, co przynoszę!

Powtarza w kółko biegając dokoła,

mamo obejrzyj się, proszę!

 

Mama od pieca zamykała drzwiczki,

na córkę patrzy zdziwiona,

ogląda córki małe rękawiczki,

mówi, że jedna zmoczona.

 

Lecz Iza woła! Patrz, jakie gwiazdeczki,

mama się już domyśliła,

że te drobniutkie śniegowe płateczki,

na dłoniach swych roztopiła.

 

A Iza płacze, gdzie moje gwiazdeczki?

mamo coś z nimi zrobiła?

Sześcioramienne te moje płateczki,

to była zdobycz przemiła.

 

Córeczko moja! Mówi do niej mama,

nic się strasznego nie stało,

na dworze nowe pochwycisz już sama,

te kilka płatków stopniało.

 

A tam na dworze będą ich miliony,

każda gwiazdeczka jest inna,

bo śnieg tak właśnie już został stworzony,

ja temu nie jestem winna.

 

Śniegu jest wiele obszar tak jak morze,

ze śniegiem już tak się dzieje,

że może leżeć na mrozie, na dworze,

ale w mieszkaniu topnieje.