Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

Spis rzeczy

Zrzutka

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Sąsiadka Mościckiego

matki już nie ma

dzwoni czarny telefon
diabeł
nie odbieram
czarny pies też diabeł
a ten dom to duże czarne oczy
wygłodniałego dziecka
wchodzą we mnie

matki już nie ma
a tu jej grób -
na telewizorze forografia
obok zapalony znicz
"śpiewające fortepiany" milczą
z monitora wychodzi dziewczynka
kurczą się moje ramiona

a tu krzesło na którym usiądzie
gdy wyjdę z domu
ona - królowa ja - wasal
na podłodze mój pokarm:
sztućce cukierniczka patera
trzaskają drzwi
krzyczą okna
to matka tak krzyczy?

po kilometrach oddalenia jestem kurą
jak moja matka
głośna pikantna
proszek do prania się znalazł
piekło wypuściło pęd bluszczu

Ilość odsłon: 1037

Komentarze

Leszek.J

2-52-52-52-5

kwiecień 05, 2018 20:55

Widzę podobnie jak Tomek.
Pozdrawiam

Tomek

2-5

kwiecień 05, 2018 11:54

Ten wiersz - według mnie - niezły. Opis straty bez patosu i utopienia tekstu we łzach.
Pozdrawiam.

Sąsiadka Mościckiego

2-5

kwiecień 05, 2018 11:43

Dziękuję bardzo wszystkim za komentarze.

Konto usunięte

2-42-42-4

kwiecień 05, 2018 11:14

Bardzo ciekawy. Podoba mi się.

lu*

2-5

kwiecień 05, 2018 11:00

"Garść" w wierszu. Bardzo mi się podoba i tam i tu.

aidegaart

2-52-5

kwiecień 05, 2018 10:31

Warto przeczytać, bo dobry tekst. Fajny pomysł z dziewczyną z telewizora. Przypomina pewien japoński film...
Pozdrawiam