Proszę zauważyć, widzieć, przeczytać słowa osobno,
Każde, słowo po słowie, i w wierszu i w wersie,

Już nie czepiam się detali o nazewnictwo jednej linii.
A jest jeszcze wiedza, której niezapomnę patrząc

Na cudzy chód, który jest czyimś gestem jak i te
Kilka zdań po których ktoś wie kim jesteś dla kogoś.

To i jak mówisz jest twoim dowodem. Ja mam swoje
Słowa, widzę co tu robią. Poznaję tak pojedynczego

Człowieka, mówiłem te kilka zdań z rozmowy: przecież
To się widzi, rozumie, rozróżnia akcenty, tony głosu.

Ciebie poznałem, nawet jak byś był anonimem, mowa
Jest jak zdjęcie w aparacie, do pokazania wystarczy.

Mieć pamięć i zmysł do tego, i widzi się w nim ile
Zrobił żywym krzywd. Miałem kiedyś nadzieję, ongiś,

Niedawno, że mnie zrozumiesz, ale ty parłeś siebie
Egocentrycznie w inne poglądy niż ja i skrycie

Zaczęliśmy sobie przeszkadzać, rezydualnie dążyłeś,
Bezwiednie, gestykularnie, żebym temu przytakną,

Zgodził się na temat "o pomocy", ale na tym koniec...
Widocznie zabrniemy w inne miejsca, niezezwierzecieję,

Widzę, jestem, mówię ci o osobliwej charakterologii...
Moje życie zawsze się na czymś opierało, polegało,

Podpierałem się muzyką, żeby nie cierpieć w pustce
Jak w transcendentalizmie... Mam swoje stałe, te kilka

Zegarów na meblu i w innych urządzeniach jakie mam
I jakie są w zasięgu oczu - źródła rzek oczy - wiem,

Że nie znam przodków, swojej historii - być, bycie, byt...
Jesteś gdzie jesteś, ewolucyjna próżnia danej chwili.