leżała w zbożu

przesypując przez palce

niczym świeże ziarna

swoich kochanków

wprost proporcjonalnie

do prób samobójczych ojca

wieszał się w łazience

a ona przecinała kolejne pętle

była niska i jej drobne ręce

nie umiały zamazać jak ołówkiem obrazów

coraz bardziej i bardziej martwej natury

głodna na stercie niewypranych ubrań

zasypiałam z kciukiem w ustach

na stolnicy zapomniane surowe pierogi

wyrywane z ogródka chwasty

i romanse gorące niczym kacze pióra

pod przymkniętymi powiekami widzę

jak wpycha ojcu w usta drewnianą łyżkę

trzęsie się w konwulsjach

bezwolny jak przez większość życia

mówię kocham mówię jeść

łyżka zatacza się nad moją głową

przegania mnie wynoś się wynoś

wieczorem zawoła

już dobrze chodź na kolana

podchodzę nic nie mówię