Janusze, bardzo Wam dziękuję :)
Joasiu i Imre cieszę się, że wiersz wywołał refleksje. Piękne refleksje, to ja Wam dziękuję. :)
Pozdrawiam

Podoba mi się to jak i o czym piszesz.

Szczególnie "mój siwy włos przyklei się do twoich ran... " bo nauka kogoś bliskiego, nawet ostra wymagająca, która szoruje kolana jest nauką która zapada w pamięć. Wiesz nawet jeśli odważymy się po dwudziestu pięciu latach przytulić ojca którego nienawidziliśmy za to co robił, to jest to najtrudniejszy powrót ale i najpiękniejszy akt miłości.

Dziękuję Ci

Pozdrawiam

Jest takie miejsce na ziemi, które nazywa się; dom, rodzinny dom
tam obmyjemy rany - nawet te sprzed lat , wyciszymy łzy,
- ten dom ma wielką moc,
tylko... nie zawsze umieliśmy słuchać co tam się mówiło a już szczególnie do nas
Smutnie, ale z dużym podobaniem.

myślimy..

zdarza się, że nie mamy powrotu do miejsc, do ludzi, do otoczenia, za którym bardzo tęsknimy. Izajasz, był takim łącznikiem: ludzie, bóg, poezja, natchnienie. podobno żył, jak prosty człowiek, choć wychowany był jako arystokrata (cokolwiek to w tamtych czasach znaczyło). miał synów. pierwszemu nadał imię: szear jaszub (wszystko powróci). hmm.. przepraszam, tak na tym się skupiłem. interesującą poezja. wraz z czytaniem, ok.

Czorciku, dziękuję bardzo :)

Smutne, szczere wyznanie. Komuś to będzie potrzebne i może o to chodzi. Pytanie odwieczne; po co się pisze wiersze/

Na pewno Izajasz, dziękuję za komentarz

...może inaczej: czytam *jak Izaak i bez kolejnego wersu.
Pozdr.

Nie pomyliłaś Izajasza z Izaakiem?
Tak, nie ma powrotu i nic się nie odstanie. Pozostaje natrętna myśl, jak litania, narzucona przez boga.
Jedna moja połowa powie: masz niedomkniętą żałobę po matce. Druga: wiersz taki sobie.
Pozdrawiam.