powietrze londyńskie
w uzupełnionych oczodołach przed czasem
i wyobrażanie sobie w kremowoszarym kształcie miłości

spostrzeganie muzyki niedawno nagranej
chcielibyśmy już zawrócić w czasach tak monotematycznych
być może wybaczą nam absencję dwojga płci nad urwiskiem
.tylko tyle... trochę nabazgrałem trochę nakreśliłem , chyba nie potrafisz sobie poradzić z emocjami bo to widać i brak warsztatu,,,,, coraz bardziej się topisz a to nie dobrze... ochłoń...

Dobra Wojtek. Dzięki. Widziałem cię i na Facebooku - kiedyś się zaznajomimy. A jednak coś znalazłeś dla siebie. Jest wiele kierunków w sztuce, które i mnie jakoś ukierunkowują, tak żeby wypełnić nonsensowną pustkę... choć, pewnie jest tu w wierszu egzystencjalizm, ale w pozytywnym sensie. Do zobaczenia.

Dobrze Marcinie
Myślę że potrzebujesz pisać swoim jak mówisz realizmem. Szanuję to choć nie jest to język do czytania, raczej odszyfrowywania-ale to moje osobiste zdanie

Pomijając więc formę, treść ciekawa początkiem i końcem tekstu.

"I powietrze londyńskie
I zmknięte oczy przedczasu, podczas wyobrażania sobie
W szarym miłości kształcie...
Bawełna z porcelaną."

"W dzień widać dziwaczny porządek
Przeczący mym domysłom, jakby mielibyśmy być
Przypadkiem, pracą, datą, odległą przeszłością
Niepoliczalną w teraźniejszości.
- Pogoda jest paskudna przed deszczem,
Wręcz neurotyczna dla tego co się widzi i onego już echa."

Środek do raczej proza. Pamiętnik. I nie byłoby w tym nic złego gdyby niestety mnie nudziła i dla nieznającego sprawy rozstania (rozwodu), nieznającego bohatera zdarzeń, niewiele wnosiła. Zwłaszcza to
"Te dzieci, dwóch chłopców w wieku
Ośmiu, do dziewięciu lat, i dziewczynka.
Widziałem je obok matki, jako
Chodzące kłamstwa na małych nogach." Odczuwam bardzo negatywnie. Nie wiem czyje to dzieci ale nie podoba mi się ich ocenianie w tekście zwłaszcza że nic dla mnie nie wnosi tą (negatywna! )ocena. To do wywalenia dla mnie na pewno.

Tak więc dla mnie:przypadkowego czytelnika zostaje coś. Hmm to dobrze. :)
Bo jest tu rozstanie i próba jego zrozumienia. To rozstanie nie pociąga za sobą winy którejś ze stron. Mam tu refleksję aby właśnie nie szukać dziury w całym bo są sprawy z którymi trudno jest walczyć. Piszesz o Londynie i mam wrażenie że miłość nie przetrwała jakiejś próby czasu a przede wszystkim odległości.

Przypomnę bez zmieniania formy Twojego tekstu fragment dla mnie. Fragment w którym znajduje coś wartościowego. Co więcej :czyta mi się to dosyć rytmicznie i płynnie

"I powietrze londyńskie
I zmknięte oczy przedczasu, podczas wyobrażania sobie
W szarym miłości kształcie...
Bawełna z porcelaną.

W dzień widać dziwaczny porządek
Przeczący mym domysłom, jakby mielibyśmy być
Przypadkiem, pracą, datą, odległą przeszłością
Niepoliczalną w teraźniejszości.
- Pogoda jest paskudna przed deszczem,
Wręcz neurotyczna dla tego co się widzi i onego już echa."


Jeśli cały Twój tekst jest czymś bardzo osobistym to nie czyń urazy do mnie za uwagi o których pisałem

I proszę bez "pan"
imre lub zwyczajnie Wojtek

Pozdrawiam

Może jakby pan popatrzył z dystansem, coś jednak może by pan dostrzegł. Muszę się położyć. Do zobaczenia.

rozumiem. dla mnie mało zrozumiałe. niestety

Dlaczego nowomowy? Sugerowałem się raczej realizmem...

wybacz dla mnie za dużo nowomowy której nie rozumiem, a chciałbym.

pozdrawiam