wow. "świetliste smugi penetrują" działa i na moją wyobraźnię. to ile pod rząd komentarzy można zostawić pod tekstem,z tego co widziałem to chyba dwa, ja zostawię jeden a dobry. oceniam pozytywnie.

Dziękuję za komentarz. :) Pozdrawiam

delikatnie,refleksyjnie i wymownie,dobrze jest widzieć kwestią wiary,która bez wątpienia jest podstawą w życiu:)

Niestety, nie uwierzyłem ani złotu, ani w złoto

Pozdrawiam:)

Siedząc na ławce w pełnym słońcu, mimo woli przymykamy oczy, pozwalając promieniom słonecznym penetrować w nas, odczuwamy jego ciepło, rozluźniamy się a ono złoci nam serce, jeżeli tego chcemy. A potem wracamy do swojej zacienionej rzeczywistości do spraw które nas bolą i których chcielibyśmy się pozbyć do rozpadu atomów. Złoto słońca jest złudzeniem, chwilowym, miłym jak wiara.
Ładny wiersz. Pozdrawiam.

Dziękuję. :) Pozdrawiam serdecznie

Bez kokieteri bardzo ładnie. :)

Leno. Bardzo mi miło. Dziękuję. Życzę dobrego dnia

Imre, Twoje komentarze są bardzo cenne, nie wiem czy nie najcenniejsze na tym portalu, bo nikt tak jak Ty nie stara się dojść do intencji autora. Robisz to delikatnie ale bardzo drobiazgowo. Ten wiersz jest trochę o Bogu, ale raczej o jego poszukiwaniu. Nie spodziewałam się, że to odczytasz. Bardzo dziękuję za komentarze.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie

W sumie to nie napisałem, że po przeczytaniu pomyślałem o swoich relacjach do Boga. O tym jak Co szukam, wszędzie a niekoniecznie w sobie. Zupełnie jakbym tylko chciał Go mieć w zasięgu wzroku ale niekoniecznie dotknąć. A jeśli dotykać to tylko poprzez to, co wokół mnie.