Wojtek z Pawłem wykonali niesamowity kawał roboty... na swój sposób niemal wyczerpali możliwości interpretacyjne. i to nie znając autora, nie mając pojęcia jak wygląda jego proces twórczy. nota bene dziękuję wam wszystkim za czytanie, za refleksje i za pozostawienie śladu /każdego, bo niepochlebne opinie też swoja wagę mają/.
tylu czytelników to już coś. chyba się coś rozkleiłem.

Jest poetycko/klimatycznie - jak nie ty (co to potrafi zrobić stylizacja/konwencja). btw mieszanie piwa ze sokiem tam, gdzie jesteś, to raczej profanacja ;-)
Pozdrawiam

Czytam jakby o czasach 2000 lat wstecz. Tuż przed ukrzyżowaniem. Czytam jakby rozmowę rzymian w pałacu któregoś z namiestników. Taki obraz mi się wytworzył.
(Np już sam początek leżenia bokiem jak owi ówczesni)

Czytam o rozmowie o sensie doczesnego życia- roztrząsają wątpliwości " mój świat zgubił drogę. osiadł na maliźnie".

Trzecia strofa jakby mówiła o czasie późniejszym. Dokonało się ukrzyżowanie i pod drzewem gromadzą się wierni, tu autor tego listu z jednej strony czujny obserwator ale z drugiej czuje w sobie przełamanie, jakby gdzieś w głębi siebie widział iskrę wiary.

Natomiast w ostatniej przenoszę się w bliższe mi czasy. To jakby refleksja nad współczesnym Kościołem-jego nauką i jego wadami. Wręcz wytknięcie wad

Tak więc całość jest dla mnie rozmową w czasie (podróżą w czasie) o fundamentach wiary a raczej o początku Kościoła. O tym jakby niewiele dziś się różnimy od tych co kiedyś leżeli bokiem pijąc wino. Jakby ludzie dzisiejsi powinni być lepsi niż są.
Czy jest to modlitwa? W pewnym sensie bo dotyczy wg mnie spraw na które tylko Bóg nam odpowie albo nie. Tylko Bóg zechce wysłuchać.


Odchodzę tu z pytaniem do samego siebie. Bardzo prostym często zadawanym: czy dostrzegam drwa u siebie czy tylko drzazgi u innych

Dziękuję i pozdrawiam

czytacie nad wyraz uważnie. to cieszy.

Jako list do nauczyciela to dość pewny siebie, widać że uczeń już zaawansowany dorasta do mistrza...
Pozdrawiam

Czytam już któryś raz, powiem, że bardzo mi się podoba. Z początku odczytuję egzystencjalnie i prywatnie:" już przestaję padać, czy coś jeszcze można zdziałać?"
Ostatnia zwrotka, nie wiem czy to przez klimat w kraju, ale czytam ją politycznie i złowrogo, to nadciągające lepsze bez możliwości dokonania realnego wyboru. Może nadinterpretuję, ale tak mi się od razu skojarzyło.
O zmroku zapadnie pokój - to brzmi i złowrogo, i smutno i tęsknie, może nawet ciut ironicznie. Tylko zmrok przynosi pokój. Tak na dzień dzisiejszy odbieram. Ogółem, nawet jeśli nie wszystko rozumiem, i nie odczytuję intencji autora, to podoba mi się, bo liryczny, melodyjny i działa. Smutny i wzruszający.

nie zaczerwienię się

...kurwa, chyba upał mi się już na łeb rzucił
Zapomniałem powiedzieć ...dziękuję
_a to kurwa niegrzecznie!!

...pisz
_ja jakoś przetrwam ....na tym łez padole
...ale dokładnie tak pisz