Porcelanowa figurka. Widać, że była dla kogoś ważna, bo ma doklejoną nóżkę. Znalazłem ją na śmietniku i ukryłem w dłoni, jak największy skarb. Ja też chciałbym być dla kogoś, kimś wyjątkowym. Choćby przez chwilę.

Surowy ojciec był królem kolei. Miał klucz do wszystkich przedziałów, którym otwierał mnie i zamykał. A potem zapominał, że ma syna, więc sikałem do popielniczki. Nienawidziłem go z całego serca. Do czasu. Często wyobrażałem sobie, że wysiadam w szczerym polu i znikam w zbożu, aby stać się kimś ważnym, bez kogo dalsza podróż traci sens.

Z radia sączy się moja ulubiona piosenka, do melodii Nicka Cave’a:

miasto zasypia z oporami

karmiąc się wcześniej horrorami

po ciemku ktoś pomylił dzwonki

wciąż miewam euforyczne stany

po których chodzę jak pijany

a przy okazji mieszam wątki

jak Boga kocham mówię szczerze

i oprócz tego w Polskę wierzę

że ja niczego nie widziałem

ojciec wyrabiał kapelusze

matka się modli za jego duszę

i za coś jeszcze zapomniałem

gdy czarny kot przebiega drogę

może przez chwilę czuję trwogę

ale dosłownie tak przez moment

kiedy na klatce gaśnie światło

na dzwonek trafić jest niełatwo

więc czasem sypiam poza domem

Uciekające myśli skaczą z kamienia na kamień i gubią cały porządek działań. W roztargnieniu zapomniałem o porcelanowej figurce. Wypuszczam kolejne słowa, które znikają, kiedy uwaga przerzuca się na coś innego. Przez jej deficyt nie umiem wyznać miłości, bo kocham bez biernika brzmi dziwnie.

Kiedy moja pierwsza miłość wychodziła po raz pierwszy za mąż, ja uciekłem na koniec świata, ale wróciłem.

W bramie siedziała jakaś dziewczyna. Długo mi się przyglądała, a ja jej. W końcu powiedziała, że ona to ty i że mnie już nigdy nie zostawi. Pocałowała mnie w usta. Postanowiłem ją nazywać twoim imieniem. Mam nadzieję, że się na mnie nie obrazi za tę doklejoną nóżkę.