Więc trzeba dopracować, dasz radę

@żebrak, chyba przesadzasz, ja np. rzadko chwalę czyjąś poezję, bo okaże się, że chwalę słaby tekst, więc wyjdzie na jaw, że nie znam się na literaturze ; )

@leszek, też mam takie wrażenie, ale pointa dalej nie gra,

dzięki

Optowałbym za tą drugą, oficjalną wersją, lepiej się czyta
Pozdrawiam

Oto POETA ! wiele świetnych fragmentów, podoba mi się
Pozdrawiam

wersja pierwotna:

Słyszysz? Wilgotne słowa rozbrzmiewają jeszcze,
a strachu szorstkie palce rysują skórę.
W idealnej geometrii, zażyłość
tnie krajobraz na górskie fałdy i ucieczki doliną rzeki.

A mnie marnuje kolejne, pochmurne niebo,
gotowe rozebrać z gładkiej, kamienistej drogi,
z szeptów starego drzewa, posklejanego mchem.

Pierwsza, czysta noc. Odłamki wieczoru leżą obok łóżka.
Chociaż jest ich wiele, nie kaleczą nieśmiałej stopy.
Łaskoczą resztkami światła, całują półcieniem
badające grunt palce. W ciele kobiety kwitną
nieznane ludziom historie. Z uczucia i śpiewu,
z rytmicznego ruchu ramion i bioder. Z lekkiej
kołysanki, spokoju bioder, lekkości ruchów,

motyle skrzydła zamiast paznokci,
dłońmi mogę chwytać tylko powietrze, ostrożnie
zbliżać palce, przeciągać opuszki po niewyczuwalnej powierzchni.

Wszystko zmienione w pył, jak rysunek pastelą
wracający z rozmazanej smugi w pierwotną formę
kruchej kredki, zanikają w tym ślady. Kształt
gubi swoje znaczenie, zacieram granice.

Lekko zmieszana, przez wszystkie barwy,
całuję ostatnie, chłodne podmuchy wiatru,
pod oczy skrywam resztki bliku gwiazd

i zasypiam w ulubionym swetrze, utkanym z trawy,
o zapachu rosy, wilgotnej gleby.

Potem nic już nie mogę napisać,
bo śnię o tym, gdy wcale mnie nie ma.

Ma sens. Dzięki

Pastelom? A nie pastelą, albo pastelem?