niech wypełnią dłonie przestrzenie między
żebrami puste łona głuche jak studnie
w których tylko echo drwi z nawoływań
mimowolnych drgań strun

niech je posieją patrzą jak rośnie
rozprzestrzenia między czasami
aż do księżyca wydłubywanego ukradkiem
z poświaty na poduszce

Ja oczywiście po swojemu czytam :) zupełnie inaczej niż większość odbieram :-) Pięknie opisałaś cud tworzenia

Motylku - pięknie dziękuję:)

imre - bakalie zużyłam do keksu;)

Pawle - jakoś nie mam pomysłu. Może później.
Dziękuję.

"(...)które nie tworzą
już melodii"

ten fragment jakby odstaje, może to samo ale inaczej?

ogólnie bardzo mi się podoba.

Szkoda mi bakalii.. :) ale będą na następny wiersz.
Ładnie piszesz:)

mam dreszcze. I wszystkim nam brakuje trochę światła, witamina D się wyczerpuje w przerażającym tempie...
Pokochałam ten wiersz.
Pozdrawiam :)

Dziękuję, imre. Zmieniłam troszkę;)

Fajnie być człowiekiem od zadań niezwykłych od zalepiania ran i wąwozów pod nogami..

Te bakalie... super pomysł. Chyba pisałaś z rękami umazanymi w mazurku:)

Pozdrawiam

Dziwna - czasem wrzucam komentarz żeby coś sprawdzić. Nigdy się nie mylę. A szkoda.

Aid - :)

no trochę lepiej