Ot dajmy na to – stoją gliny,
a ja z tym pyskiem jak u zbója,
to oni nawet bez przyczyny
od razu mnie legitymują.

Więc pytam ich: „Kochana władzo,
com ja uczynił, czemu, za co?”
A oni, że nic nie poradzą -
im za łapanie takich płacą …

„Jakich?” - ja zawsze to pytanie
zadaję wszystkim tym stójkowym,
a oni: „Daj pan spokój – panie ...
z wyrazem twarzy tak chujowym”

Zresztą – nie tylko u gliniarzy
mam takie – no powiedzmy, szczęście -
niektórym wyraz mojej twarzy
pasował jak w sam raz do pięści.

U kobiet powodzenia nie mam,
psy wnerwiam, koty mnie zlewają,
a i gołębie też - tak mniemam -
z powodu twarzy na mnie srają.

A przecież twarz, to nie jest całość
bo ja mam jeszcze piękną duszę,
której niezwykłą doskonałość
przed światem wciąż ukrywać muszę.

Ja bardzo lubię wszystkich prawie:
roślinki, ludzi i zwierzątka,
choć kotów może ciut nie trawię -
ich sierść, to problem dla żołądka.

Ale, ja chcę powiedzieć wszystkim,
coś o mej duszy - daję słowo,
że w porównaniu z moim pyskiem,
duszę mam dużo mniej … no wiecie.

Nie, żebym miał wylewać żale,
lecz kiedy nastrój mam grobowy
myślę, że sęk nie w twarzy wcale,
lecz w tym, że czasy są chujowe.