Nie Januszu, na szczęście nie o mnie. Żyję i ma mi się na życie, chociaż bywało bardzo źle.
Zazwyczaj piszę w pierwszej osobie, bo uważam, że wówczas wiersz jest bardziej autentyczny.
Dziękuję i pozdrawiam.

smutny tekst bo kojarzy się z bulimią rakiem ludźmi wyczerpanymi fizycznie przez dolegliwości choroby bez ratunku bez jutra bez wizji również wariaci z zaburzeniami psychicznymi )))))pozdrawiam autorkę PS taka konkluzja czy to jest w małym stopniu ego autora

Twoje komentarze są "lekiem na całe zło" jak śpiewała Prońko.
Tyle możemy dać człowiekowi, na ile pozwala nasza odporność psychiczna, nie każdy radzi sobie z kontaktami z osobami terminalnie chorymi....ale możemy być szczęśliwi szczęściem naszych bliskich, a to szczęście jest zazwyczaj maluteńkie.

Dziękuje, że jesteś, to też jest malutkie szczęście:)

Nie pamiętam co pisałem kiedyś gdy to czytałem.Ale pamiętam że czytałem

Dziś myślę tu o ludziach po drugiej stronie barykady choroby. O tych którzy wstają rano w domu z wielką dziurą. O tych którzy musieli odłożyć wiele może wszystko, którzy odkroili skórkę codziennych obowiązków od troski o bliskiego chorego.
Myślę tu o ich sile. O sile która muszą umieć znaleźć w sobie by stać się lekiem na jeśli nie całe to przynajmniej na to jedno-zło. Nawet jeśli walczą tylko pozorami, w peruce udając zwykły dzień. To jakże ważne jest by byli. By trwali

Pozdrawiam

Piszesz : "wiersz nie do zapomnienia " - cieszę się.
Wczoraj usłyszałam taką ocenę tego wiersza;"...że o sprawach ostatecznych można pisać, bez ronienia łez, a spowodować, że one pojawią się u czytelnika."

Dziękuję i pozdrawiam.

wiersz nie do zapomnienia

był już tutaj
niedawno

niesamowity, wart nagrody

gratuluję:)

Majster89- Dziękuję i pozdrawiam :)

utwór wymowny jak dla mnie
ze świetnymi przerzutniami podkreślającymi znaczenia wiersza

pozdrawiam serdecznie

Aż na pamięć? No, to się cieszę:)

Udał się, pamiętam go niemal na pamięć. Gratulacje :)