Schody tej świątyni
Już od dawna
Są zbryzgane krwią
Łkam cicho
Za każdym razem
Gdy z okrucieństwem godnym Kaliguli
zatrzaskujesz za sobą drzwi

Wszystkie komórki
mojego ciała drgają
Pod wpływem dotyku
Twojego smutnego głosu

Z dziecięcą naiwnością
Czekam aż strużka śliny
Rozświetli kącik moich ust
Soczystym uśmiechem
Spełnienia

Przepowiednie antycznych wyroczni
Znów sprawdzą się co do joty

Ja oddam serce
A Ty je wyplujesz

Chwilę później

Zniknę na plaży
Moich białych płócien
A Ty zostaniesz
Wrośnięty w suchą ziemię
Jak sosna w tym nadmorskim
lesie melancholii

Który pachnie dłużącą się zimą
I delikatnie głaszcze szczeliny nieba

I nigdy więcej nie ujrzysz
Moich myśli koloru piasku

Kiedy wreszcie zrozumiem

Że nigdy Cię tu nie było