Kraino bez kresu - monarchio prostytutek! Wdzięku rzuconego
pomiędzy skłębione ciasno, chłodne i smukłe ciała budynków.

Anorektyczne uliczki, wąskie jak dziewicze łona, przestraszone
dotykiem światła latarni, zaciskają się mocniej jak wąż wokół
ciała ofiary. Kocie zaloty pochmurnego nieba z rozwianym na 
wietrze słońcem. Zamieram.

Nigdy nie istniejesz. Nie jesteś na tyle blisko, by cię poznać,
ocucić z letargu jak sen powątpiewający w realność samego siebie.

Dotykam cię słowem, a ty? Puchniesz jak głowa, każde uderzenie,
zgrzyt zębów, policzki jak marmur, trawy zlepione deszczem i śliną
prowokują mnie do słabości. Pragnę coraz mocniej.

Wszystko wyłącznie w myślach. Odległa kraino, utopio zagubionego
serca, coraz rzadziej zmienia swój rytm i przyśpieszonym pulsem
podsyca krew, ekscytuje żyły, napina przez mięśnie niezgrabną sylwetkę,
by mogła iść, pełna uroku i siły. Niezachwiane spojrzenie, o którym
marzę, to migoczące bliki, powieki trudne do utrzymania.

Mógłbym stanąć w miejscu lub zapaść się pod ziemię. Ale mieszam
kilka twierdzeń z urojeniami na temat wrażliwości i świata.
Ciekawe, komu miałbym przypaść do gustu albo kogo miałbym podać
jako główne źródło dochodu lub innej inspiracji do życia, innej,
niż ta, dla której mam miejscu w portfelu? 

Rzeczy przestają mieścić się w głowie. Wyrzucam je, jedna za drugą,
na puste, niczym nie zagospodarowane jeszcze strony. Powoli widzę
bałagan, mało staranne pismo, pośpiesznie stawiane litery, jak
w przypływie euforii, że w ich wnętrzu uczucia znajdą trochę ciepła,
bądź bliskość. Najważniejsze trzymam na końcu języka i pozostaje
tak na długo, jak dziecko przed skokiem do basenu, gdy powoli 
zbliża się do krawędzi trampoliny