W mieście Przasnysz jest ulica o perspektywie zwieńczonej

ceglaną dzwonnicą gotyckiego kościoła, szczególnie

po zmierzchu ciążącą pionowymi prześwitami okien,

łukowato wytrzeszczonymi, przywodzącymi chmurne

myśli o strachu z wielkimi oczami, drewnianym krzyżu,

na którym cierpiący Chrystus opuszczał posępnie głowę,

o rysach głęboko dłutowanych mrokiem, do umysłu

dziecka sączących więcej lęku niż miłości, choć w dobrej

wierze prowadziła mnie babcia Zofia Czaplicka w chłodem

tchnące mury i posadzki wyślizgane podeszwami,

jak stopy Chrystusa od pocałunków, do których wzrokiem

sięgałem bez zadzierania głowy. I tu raz ostatni

przyszedłem za babcią Zofią Czaplicką, i po raz ostatni

za nią poszedłem, na dziewięcioletnich nogach, na czele

pochodu, by pierwszy raz usłyszeć jak nieodwołalnie

i głucho dudni łopata ziemi rzuconej na deskę.