Z najwyższego punktu Korfu widać górzyste wybrzeże Albanii - 

kamieniste plaże, mafijne kurorty; nie widać betonowych

schronów niczym grzyby przed deszczem, i największego obok Tirany,

jak schizofreniczny labirynt, w którym wieje przeciwatomowym

cieniem i chłodem, ścinającym krew, chwytającym za krtań jak zima

której jeszcze nie było, tym bardziej mrożącym im bardziej się starał

zachować pozory normalnego życia: kino, sklep, gimnastyczna

sala, szkoła, przedszkole, i dla prominentnych dzieci - kącik zabaw.

Nie widać także zagłodzonego nieomalże na śmierć białego

konia stojącego przy bocznej drodze, którą nazwać można drogą

tylko przy sporej dozie życzliwości. – Nie widać tego wszystkiego

z najwyższego punktu na Korfu, lecz widać wolno zanikającą

górzystą krainę, pogrążającą się w jeszcze żarzącym zmierzchu,

widać niemal teflonowe morze łagodnie wmywające się w cień,

przed którym z mozołem, chcąc zdążyć, niby mrówka w wytrwałym pośpiechu,

ucieka brnąc biały stateczek, i nietrwałą szramę w teflonie tnie.