To było w jakiś jeszcze niezbyt chłodny wieczór

jesienny, nie pamiętam kiedy, lecz pamiętam,

że niebo pokryte było grubą warstwą chmur

i przeświecał żółto księżyc, jakby otwierał

tunel, którego ściany zmieniając się z wiatrem

nasiąkały rdzawym ugrem, niczym na płótnach

starych mistrzów, na końcu nieomal ujrzałem

anioły, odległe i bezpłciowo smutne.

I wtedy, tak sobie wyobraziłem, czarnych

motyli wielka z łąki zerwała się chmara,

wokoło rozbrzmiewał szum skrzydeł niewidzialnych,

i, że to jest dzień, w którym ze wszystkich łąk świata,

hurtowo odlatują do nieba motyle,

w tamtej chwili pomyślałem, i że widoczne,

słyszalne są w tym miejscu, w tym czasie, jedynie

dla mnie, i dlatego o tym snuję opowieść,

ponieważ nie pamiętam o czym rozmawiali

obok moi dwaj znajomi, ale pamiętam,

że byli tam ze mną, gdy na granicy jawy

i snu, pomyślałem, że ta chwila jest święta.