tx :}

… Autorka rozwija jak walec obraz nieuchronności rozkładu ( już sam tytuł, z biednym księciem, po którym potomności pozostały tylko pytania ???? ;)) i widać, że nawet jeśli próbuje zrozumieć, to pozostaje nieprzekonana
wobec wszelkich prób PL- ki - by „ odczarować” rzeczywistość, ( na przekór materialnemu determinizmowi unicestwienia…), a ja, osobiście wyznań, że utożsamiałbym się właśnie z PL -ką ????, bo punktem wyjścia do świata, jest dla mnie „ człowiek kochający”… siebie.
Wszystkie późniejsze relacje, interakcje, a nawet sztuka - są emanacją tej wewnętrznej radości, swoistej wielostopniowalnej miłości, którą się podtrzymuje w sobie; tylko że mnie osobiście, daje ją wiara…

pozdrówki miłe.

:)

Podoba mi się pomysł z powtórzeniami, jest ciekawym zabiegiem formalnym podkreślającym efekt kręcenia się w kółko, jakiejś matni, powrotem do punktu rozważań.
Tekst jest interesujący, ale np.określenie chronologicznie zmięte - jest dla mnie pięknosłowem, bo cóż to znaczy ? Jeśli chodzi o twarze starcze, pomarszczone, to jest to działanie czasu jest taką oczywistością, że, osobiście nie udziwniałabym…

Cała kwestia permanencji jest w ogóle dla mnie graniczna, bo przecież nie będąc permanentnymi , jedyne co nam pozostaje jako ślad, to obdarowywanie momentów naszą własną wyjątkowością i nie musi się to odbywać na zasadzie „ programowej” , bo efekt poruszenia, tchnienia w codzienność świeżości i wyjątkowości nastanie sam, gdy pozwolimy sobie na autentyczność, szczery zachwyt drobiazgami i ( u tego, kto wierzący ) - na wdzięczność za otrzymane :)

Te wypisane na dłoniach kwity przeznaczenia - wybrzmiewają mocno materialistycznie, no cóż, każdego cholera bierze na zmarszczki; niemniej postrzeganie tego jako fatum, jest mocno fatalistyczne; na swój sposób redukcjonistyczne, bo żyję w kraju, w którym jest mnóstwo starzejących się pań - singielek i są to osoby zapełniające muzea, kursy tańca, wykłady naukowe, wolontariaty…gdzież ich nie ma; widzę uśmiechy na twarzach, nie widzę przyznam drążenia samego faktu odchodzenia.


————- pauza. Przepraszam. Ciągną mnie na pizzę, wrócę na chwilkę jeszcze.pozdrawiam.

dzięki, to była moja próba wzięcia się za rogi z vilanellą :)

Jak to sobie fajnie płynie! Podoba mi się bardzo :)

o, staruszka mi odgrzebałaś :) dzięki :)

Ciekawy i lekki (a przy tym przyjemny) w odbiorze. Ironia i humor sprawiają, że ciężkie, filozoficzne zagadnienia stają się bardziej przystępne.

mars - znalazłeś drabinę, której nie odrzuciłam
choć się powinno
ale tym razem było mi tego żal :)

Acha, i jeszcze to "nikt nie ślubuje cukru na poziomie constans" - znaczące. ;-)