No to coś nazywa się pustką, otchłanią lub chaosem, co wolisz: i to wskazuje ten tekst, taka jest jego podstawowa ekstensja, dlatego intensję należy tu przemilczeć, bo tylko tak da się wskazać wymienione wyżej trzy: przemilczając intensję. I jak nie masz ochotę się temu poprzypatrywać, to tym razem ja nie chcę z Tobą gadać, bo z mojej perspektywy otacza mnie jedno z wymienionych trzech. Jest też fundamentalnie rzeczywiste, bardziej, niż ktokolwiek i cokolwiek innego. I nieźle się czuję w takim środowisku.

Stąd dalej nie rozumiem twojego zarzutu.

Coś, cokolwiek kednak powinno być, żeby tekst był w jakimś stopniu ważny dla Czytelnika, nie tylko dla samego autora. Wtedy może czytelnik będzie mieć ochotę na rozmowy w jego cieniu

Ty, ale ja nie bronię tekstu. Ja myślałem, że mogę z Tobą o nim pogadać. Jeśli nie, to nie. Na pewno nie, jeśli Tobie się wydaje, że w tekście o którym piszemy powinno być zawarte coś, czego ja zawierać zupełnie nie chciałem.

Cholernie podoba mi się to tanie efekciarstwo. Sugeruje, że jestem maszyną, taką wirtualną. Lubię tą sugestię, jest otrzeźwiająca. Jedyne co mnie interesuje z tego powodu, jak wygląda drogie Tobie efekciarstwo.

W sensie, możesz napisać i pięć stron komentarzy na ten, czy inny temat, objaśniając swoje zamiary, ale skoro musisz je objaśniać, bronić, coś poszło nie tak, a tym bardziej, ostatnia strofa to tanie efekciarstwo, które wrażenia nie robi.

Nic.

I co z tego?

j.

"Z tym brakiem pomysłu jest chyba trochę racji, zwłaszcza przez wzgląd na ostatnią strofę, której obecności jakoś nie pojmuję."

Po pierwsze, nie ma żadnej tajemnicy, a Ty jej (chyba) szukasz. Jak nie ma zbyt wiele do pojęcia, a chce się dużo pojąć, to pozostaje niedosyt. Po drugie, to śmieszne, jeśli skrajny egoista nagle pojmie, że słowo "ja" tworzy pewną fikcję, jak napisałem, gramatyczną, Zwłaszcza, jeśli pozostaje egoistą, dla niego jest to śmieszne. To jakbyś pojął, że choć wydaje Ci się, że to Ty jesz, to tak naprawdę jesteś jedzony. Jeśli nie możesz tego sprawdzić na sobie, uwierz mi. Mnie. Ja. JA!

Janusz W.

To praktycznie cytata i plagiat z Hyatta i Burroughsa. "Jak na widelcu" to moje, mniej dosłowne tłumaczenie zwrotu "nagi lunch", a Hyatt wszędzie pisze jak to on przedstawia prawdę, samą prawdę i tylko prawdę, którą kojarzy z kondycją ludzką, która dla niego jest tylko genami i geografią.

naturalny porządek rzeczy"
widoczny jest jak na widelcu
soczysty, ale kruchy
na brzegach ust ślinka cieknie

to jest świetne i odnosi się do populacji która sama się niszczy )))pozdrawiam autora

Z tym brakiem pomysłu jest chyba trochę racji, zwłaszcza przez wzgląd na ostatnią strofę, której obecności jakoś nie pojmuję.


Ale ogólnie to czyta się w miarę gładko, chociaż dla mnie to bardziej proza podana we wersach, jakkolwiek, taki sposób podawania to teraz chyba sposób pisania wierszy, więc...

Grzybowa, coś Ci się pomyliło, bo masz wybujałą wyobraźnią najpewniej, za to nie potrafisz czytać ze zrozumieniem i skupieniem.

Jest na to prosta rada - ćwicz oddychanie i czytanie jednocześnie, zamiast bezładnie fantazjować.