(szklanka pierwsza)

Na początku jest Adaś i pogodny błękit

z niewypowiedzianym jak kot, który się pręży

do skoku po ostatnie słowo na gałęzi.

Cisza lasu – zielony szeleszczący język

za zębami koronnego świadka, który jest

głównym podejrzanym. Lampa słońca zniża się

nad stołem i ciaśniejszy jest sznur poszukiwań,

wokół krtani kobiety, przez którą przeciska

zdanie - tylko dajcie mu pić. Na suchy język

ściółki upada nieznośna iskra, żeby tlić

jeszcze przez rok, w którym powoli popielał sznur,

by lżej było ponieść trumnę niż dół wykopać.

(szklanka druga)

Marta była martwa gdy dotknęła poezji

szerokiego uśmiechu i stalowych oczu -

- dwóch niezwiązanych zwrotek, pozbawionych treści.

Wolno czytać, uwolnić się od nich nie sposób.

Wprost odbierają ci mowę, wprawiają w drżenie

od paznokci po cebulki włosów. Jak alfa

i omega wypełnia cię fala, aż wierszem

podchodzi do gardła, w nocy wychodzisz naga

na ulicę, każdym wersem, jak tatuażem

więziennym, do szpiku kości przeszyty dreszczem

ślepnie owoc żywota twojego i brajlem

czyta ostatnią kropkę, okrywa ją, szepcze -

(szklanka trzecia)

Mógłbym ci opisać ostatni śpiew Aidy

z ósmego piętra, wystarczająco wysoki

i długi, ażebyś mógł usłyszeć odbity

echem ostatni aplauz od głuchych ścian bloków,

tylko po co. Jej łabędzi śpiew był szeroko

komentowany w prowincjonalnym foyer,

mówiono o jakimś suflerze. Nasze grono

przy maleńkim stoliku dobrze wiedziało, że

Aida stała na krawędzi sceny solo.

Jednak milczeliśmy o tym zapobiegliwie,

żeby grono krytyków swoim unisono

nie zesłało jej w ciszę na wieczną porfirię.

(szklanka czwarta)

Dziubek – chłopak z równoległej, w szkole numer dwa,

jeden z wielu w serialu "Zdążyć przed biegunką”.

Niezapomniany zapach toalet, z których kwiat

okoliczny wspinał się po więzienne runo,

z szarej dziury, chyba od zawsze podzielonej

na wszyscy o wszystkim, a jak gdyby co - to nic.

Zapomnieć. Oczy od jasnych po dożywocie

i wystraszone oczy Dziubka spomiędzy nich -

- oczy syna policjanta poprzez sezony

dymu. Kędzierzawy, dobrze grał w koszykówkę.

Chcesz wiedzieć co było kiedy poszedł na tory?

- Takim świeżym i czarnym rzucili go drukiem.

(szklanka piąta)

Można smacznie wspomnieć kogoś, kto jak samuraj

wziął kąpiel? że skwitować ją zgaszonym światłem,

i poduszką, z której dzwonił Hipek. Posłuchaj,

bo dobrze jest pamiętać o Walcie Whitmanie

którego mi pożyczył. I nie mam jak oddać

oślepłych okien w gasnącej ruinie domu,

ni stygnącego popiołu chemicznych wiązań,

uwolnionego dymu, jak jego wyboru

wierszy Whitmana, ich niepojętej prostoty

z którą Astronom spoglądał w górę, zmęczony

szukaniem na mapie, szósty zmysł kazał oczy

otworzyć w nawilgłe nasiona Mlecznej Drogi.