wierzę, że to tylko sen - wchodzi się do niego od podwórka

   starej obdartej kamienicy czynszowej, w stróżówce siedzi Mistrz Krajobrazu

   z twarzą popękaną od przemilczeń, przeżuwa gniew jak niedogotowane żołądki

   na czyjś widok paznokcie mu przyspieszają

   w stróżówce jest jedno okno - można zobaczyć turkusowe pola i planety

   nie znajdziesz tam ludzi, bo ostatecznie to wielki Mistrz Krajobrazu

   władca znikających perspektyw, eminencja ciemnego błysku w oku

   do mojego snu wchodzi się od podwórka

   na piętrze rodzice leżą w kołyskach - ślinią się, bo okien nikt nie otwiera

   można ominąć stróżówkę i Mistrza; biec na ratunek małemu ojcu i matce

   ale po co - wierzę, że to tylko sen