I jeszcze jeden problem się pojawia - kogo nazwać poetą? Czy takiego, co napisze parę wierszy, czy takiego, co ma wydanych tomy, czy takiego, co już nie żyje :-/

O, fajnie że dotknąłeś tego tematu. Sama często i coraz częściej ze zmarszczonym czołem zestawiam obraz, jaki np. mi się przypisuje (jeśli butnie założyć, że też jestem poetką), z tym, kim jestem na co dzień dla bliższego i dalszego otoczenia. Internet jest nowoczesny, ale stereotypy i obrazy wyuczone mają swoje dawniejsze korzenie.

W takim razie może zacznę pierwszy ;-)
W tym oszczędnym w słowa tekście autor zawarł ironiczno-demaskatorskie rozliczenie z utrwalonym przez literaturę wizerunkiem poety. Nie jest to typ w targanym wichrem płaszczu i szaliku lub białej koszuli a la Słowacki z portretów, ale zwykły zjadacz chleba (a w wolnych chwilach osuszacz butelek). W dodatku jego habitat to nie zapchane książkami meble ani zacienione patio... I tak po prawdzie, to taki poeta to przeciętniak, a może nawet obarczony deficytami wizerunkowo-lingwistycznymi... ciąg dalszy dopowiedzcie sami.