"ruszyć się z domu zastygając we wnętrzu
potem pęknąć w drodze

mój umysł poszukuje pustki
kiedy ją odnajduje - staje się zazdrosna
o mężczyznę kobietę o dziecko
zwłaszcza o dziecko

codziennie potrzebuje mnie bardziej
przestają jej wystarczać listy napisane piórem
książki z szarymi zakładkami
biel suszonych przed zmierzchem prześcieradeł

i cisza sierpniowej nocy
dlatego staję na środku spokoju i mówię
od teraz jestem twoja, Pustko"

Umysł raczej poszukuje ciszy. Pustka sama go dopada go, gdy opada napięcie, wyłączają się emocje i świat staje się nie realny. Tak bywa po kłótniach, stresie. Nie czerpiemy już radości z pisania, czytania książek. Jesteśmy jak pusty słoik. W pustce istniejemy ale czy żyjemy?


Czy o takiej pustce piszesz w drugiej części wiersza?

No myślę, że ten stan mitycznej pustki to właśnie coś takiego, że niczego się nie chce, nawet nie chce się nie chcieć :) My go po europejsku próbujemy definiować, i wtedy to już nie jest pustka, my wszystko próbujemy ująć za pomocą definicji, czemu sprzeciwia się właśnie buddyzm, może sprzeciwia to złe słowo, bo sprzeciw nie leży chyba w naturze buddyzmu. Ja też jestem tylko Europejczykiem i jakoś próbuję to zrozumieć, lub wyobrazić sobie, odczuć. Chyba odczucie- to jest to o co w tym chodzi. Co do mojego wiersza, to tak, tak jak napisałeś, aczkolwiek w wierszu jest przykład skrajny, nie wszyscy muszą, i nie wszyscy podołają tak skrajnym wyzwaniom, ale pewne ograniczenie, nie upatrywanie w posiadaniu istoty szczęścia... czemu nie. Bo droga gromadzenia nie ma końcu, ponieważ zawsze wpadamy w tę samą otchłań pustki (w sensie negatywnym- czyli braku i niedostatku) i znudzenia tym co już zdobyliśmy.

Pawle, czyli co? Nie chcieć nic i niczego? ;)

tak a propos:
http://poemax.pl/publikacja/9034-okno-z-widokiem-na-ocean

Lena, gdy "umysł się oczyszcza i robi miejsce na coś pozytywnego", to cały czas jest umysł :)

To jest zarówno pytanie jak i kwestia wiary. Czy pustka którą osiągają mistrzowie zen jest rzeczywistą pustką, czy tylko złudzeniem, które sobie wypracowali? Ja wierzę, że osiągają, i że to jest możliwe, ale jak powiedziałem baaardzo trudne, nam może się zdarzyć, ale tylko na moment, w zasadzie za chwilę znika, koszmarnie trudne do utrzymania, bo chyba cały myk polega na tym, żeby nawet nie chcieć jej utrzymać, a my zawsze czegoś chcemy, zawsze się do czegoś przyklejamy, choćby do tej pustki, próbujemy się do niej przykleić na stałe, albo ją do nas, i wtedy... pstryk i znika.

W haiku, na Warsztatach mieliśmy kiedyś taki temat wiodący. Pustka, to taki stan, przynajmniej w naszym podejściu, w którym umysł się oczyszcza i robi miejsce na coś pozytywnego. Chociaż pustka może się też kojarzyć z samotnością, depresją, rozstaniem, wiele zależy od podejścia. Dzisiaj jesteśmy przebodźcowani, i może być nam trudno ten stan wyciszenia zachować. To tak w skrócie... Masz rację Pawle, "pustka" jest trudna do utrzymania. Pozdrawiam

Pawle ale czy to nie jest złudzeniem? Pustka , to również brak umysłu :) Tak na marginesie, zastanawiam się czy w ogóle możemy sobie wyobrazić pustkę.

Moim zdaniem umysł może znaleźć pustkę, ale to rzadkość i wymaga ćwiczeń oraz wyrzeczeń. Myślę, że mogą na się zdarzyć krótkie chwile pustki, jednak nie potrafimy ich utrzymać.