A jaki tytuł byłby niebanalny?

Do swojej zasadności. Jest banalny, zwłaszcza w kontekście poruszanych treści. Tytuł też jest należy do wiersza.

Lena, cieszy mnie to twoje odczucie; wiersz pisał się tydzień :-)
Dorota, sprawa eutanazji to już całkiem inna bajka; nie podejmę się tematu, bo już i tak wystarczająco nasmuciłem. Dzięki za plusa...
Słowianin, a niby do czego miałby cię tytuł przekonać?

Rowniez tytul jest nieprzekonywujacy.

Kompletnie mnie nie rusza, slabe frazy.

podoba mi się to ujęcie, mars. Tak prosto, a trafia... oprócz refleksji niesie w sobie przesłanie, by nie czekać na odpowiedni moment, żeby coś powiedzieć, zrobić, nie odkładać niczego na później, bo „później” może nie nadejść.
Są jednak ludzie, którzy z różnych powodów czekają na śmierć, dla których jest ona wybawieniem, i którzy się jej nie boją. Nawet mam taki tekst z innej perspektywy, wrzucę go jako respons :) pozdrawiam

podoba mi się, trafia w sedno, napisany czysto, bez fałszywej nuty.

Tetu, przyjąłem taką konwencję i nie zastanawiałem się, jakie wywrze ona wrażenie na czytelniku. Ważne, by w ogóle wywarło ;-) Niemniej jednak dziękuję za piękną i trafną analizę. Dla takich czytelników warto pisać.

niunio?
nieważne, ale uśmiechnęło mnie to:)

Zastanawiam się Marek, czy pozwoliłeś sobie na wypowiedź do całej społeczności, czy może wypowiadasz się za całą społeczność, bo to trochę różnica.
Wiersz faktycznie przejmujący, refleksyjny, podsumowujący ale poza rozważaniami o tym co nieuchronne, oparty także na egzystencjalnych rozważaniach (bo od narodzin dążymy do śmierci) i to wszystko każdy z nas gdzieś tam w głowie ma, więc nie wiem czy byłoby egoizmem napisać od siebie.
Przeczytałam Twój wiersz kilkakrotnie, ale też przeczytałam jak zasugerował/ła wokka czyli w 1os.lp i coś w tym jest. Brzmieniowo naprawdę bije z tego szczerość, więc jestem skłonna przychylić się do komentarza wokka. Niemniej jednak zatrzymałeś mnie. W pewnym wieku jesteśmy coraz bliżej śmierci i choć staramy się z nią oswoić, to jednak ciągle się boimy. Dlaczego? Szukano już odpowiedzi na takie pytania np u Lechonia, Herberta, Barańczaka, Szymborskiej...można by tak długo wymieniać. Jest też film pt "Pora umierać" z Szaflarską w roli głównej, gdzie bardzo fajnie jest przedstawiona zaduma nad przemijaniem i starością.
Ja ten Twój wiersz widzę jakby z dwóch perspektyw. Pierwsza to kontemplacja osoby w podeszłym wieku. Coraz częstsze zamyślenia, analizowania śmierci, a w obliczu samej śmierci stawianie pytań; co mogłem jeszcze zrobić? dlaczego tak mało powiedziałem? itd natomiast druga, to ta widziana oczami, nazwijmy to obserwatora, kogoś kto patrzy na śmierć i zadaje sobie te same pytania. No cóż, może po prostu żyjmy najpiękniej jak potrafimy. Z uśmiechem na twarzy, życzliwością i w zgodzie z drugim człowiekiem.
Chociaż podobno i tak "rodzimy się bez wprawy i umieramy bez rutyny”. Pozdrawiam.

Może i racja. Z tym, że śmierć jest raczej zjawiskiem ogólnoludzkim i pozwoliłem sobie na wypowiedź do całej społeczności. Zawłaszczenie śmierci tylko dla siebie, w 1os.l.poj., trąciło by lekkim egoizmem, a tego chciałem uniknąć. Anyway, dzięki wokka za przemyślenia...