Obawiam się, że poszłam dalej.

Tu, poczucie sensu życia - u osoby, która nie miała wyboru.
Nie wymyślone. Przeżyte i przemyślane.

Dzięki Imre!

Najtrudniej chyba uwierzyć w moc swojego oddechu i co można dzięki niemu zrobić. "Biali nie potrafią skakać" - ilu z nas tak właśnie żyje?

Pozdrawiam

Hi, hi - i tu się kłania Marek, ale Hłasko! Na tej ścieżce nie ma "moje prywatne myślenie jest prywatne". Chyba, że mówimy o "robieniu dobrych wierszy", a nie o wpadaniu po uszy w historie, którym próbujemy sprostać.

Moje prywatne myślenie jest prywatne. Tutaj dyskutujemy o tekstach, a nie o własnych rysach psychologicznych. Niech sobie każdy myśli, co uważa. Jeśli tak nie uważasz, to niedobrze... To robi się polityczne...

Widzę to zupełnie inaczej.
Ja tytułu używam jako tła. Potem w samym środku obrazu jest iskierka, która stanowi o przesłaniu. Ledwie wyczuwalna. Sama, czasem nie jestem pewna, czy się udało. Dlatego pod tym tekstem tak bardzo ucieszyłam się z komentarza Tetu. Gdyby nie ten komentarz skasowałabym tekst i po krzyku.
Myślisz czasem, że może być inaczej niż myślisz? Bo ja tak! :)

Moim zdaniem źle podchodzisz do pisania: tytułem wyjaśniasz, o czym będzie wiersz, i tak w zasadzie czytać już nie trzeba. A jednak powinnaś nie naprowadzać czytelnika np. nazwą choroby (to mnie najbardziej irytuje), bo to nie idiota, tylko spróbować treścią go zainteresować (nie epatować). To moja porada... Raz napisałem w życiu o stwardnieniu rozsianym, bo wiem coś o tym; i o jeden raz za dużo ;-)

Spadam

Nie wiedziałam, że napisałeś kolejny komentarz Marku. Przykro mi.

Czyli Jacek i Wojtek to dżdżownice?