oto blady świt. bez cienia złośliwości

oszczędne światło ledowych żarówek przebija się

do świadomości. przez niedomknięte drzwi

sączy się nieustanne tango.

nie ma już sportów i nie ma mocnych:

palenie rzuciłem ku pokrzepieniu cudnych serc.

pozostał nieco zbyt awangardowy jazz.

ostatnią noc uczynił niewygodnie piękną.

zostala po niej posucha okrutna.

jakoś bym przeżył, a więdnę czekając

na egzekucję. polać nie ma komu.

odczytać wyroku również.

każdy by się tylko ogrzewał

przy stosie.

niepokój mniej więcej rozumiem. 

zapomniałaś opowiedzieć, że odtworzyłaś puszkę

panta rhei i przekroczyłem próg domu.

oto nasza kałuża. tuż pod powierzchnią

czają się nasze przywary. wciąż nieco pokiereszowane,

ale pańska laska na pstrej kobyle jeździ i to na oklep.

beztroska obmywa ręce.

/wyślij potwierdzam odbiór/