Śliczne!

Ten aksamit i stateczek...
morze usłyszałem, fale, ale jakby potok ciurkał... I oślepił mnie promień słońca :)

Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam serdecznie lu*

Mgiełko dziękuję!
Zawsze miałam zimne dłonie i bardzo się tego wstydziłam. Czasem, grzałam je pod gorącą wodą, zanim dotknęłam dziecka. Teraz zimne dłonie mają moje córki i tak to idzie przez pokolenia :)

Lu nawet jeśli to proza poetycka to i tak ja czytam na jednym wdechu :-)
Lubię ten klimat który w tekstach tworzysz :-)
Ciepłym człowiekiem jesteś to się od razu czuje :-)

Dziękuję!

Dla mnie to jest proza poetycka i pasuje tutaj. Ładne, płynie i bierze z nurtem. Pozdrawiam Lu :)

Żal był i zawsze będzie, Agnieszko. W różnych zakamarkach.

Ale żal tam był? między filiżankami? Albo moja głowa już znacznie przeciążona, albo brak magnezu. Końcówka bardzo ładna. :)

A w ogóle to można zupełnie inaczej zaśpiewać!

No tak! Przepadłam? Bo ja tak nad Potokiem i jak zwykle!
I... jeszcze szczerą prozą.

Mam nadzieję, że chociaż troszkę - poetycką.

Wyszły kobiety na morski piach, stanęły nad wielką wodą,
stare, młode, całe we łzach...
I z wiatrem leciały od lądu, bezradne i mokre od łez,
spojrzenia aż po horyzontu jasny kres...
Jeszcze się tam żagiel bieli, chłopców, którzy odpłynęli,
nadzieja wciąż w serc kapeli na werbelku cicho gra...
Wrosły kobiety w nadmorski brzeg,
w czekaniu swym i cierpieniu, jak kamienie, tnąc fali bieg.
I z wiatrem leciało od lądu milczenie ich oczu i rąk,
daleko, aż po horyzontu jasny krąg...
Jeszcze się tam żagiel bieli, chłopców, którzy odpłynęli,
nadzieja wciąż w serc kapeli na werbelku cicho gra,
bo męska rzecz być daleko, a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką inna łza, radości łza.
Męska rzecz - dognać w biegu i uśmierzyć grzywy fal...
Nasza rzecz -…





Źródło: Musixmatch