zauważyłam ten żal. wylazł jak pająk spod szafy. mama powiedziała - zrób ciotce herbatę. delikatnie otworzyłam szufladę. był tam! wśród łyżeczek, widelców, noży i okruszyn chleba. dosypałam cukru ciotce, ale to nie pomagało. światło jakby przygasło, a one gadały i gadały…
a ja byłam taka niecierpliwie młoda!
potem, gdy mój patyk, wrzucony po głębokim namyśle do potoka bez imienia, mógł być w okolicach Rotni lub Bałtyku, malowałam oczy starszej siostrze. hej – pomyślałam, namaluję sobie kreski – za trzynaście lat będzie mniejszy żal, mniej gadania.
dzisiaj, malowałam kreski córce. pięknie i gładko jak na aksamicie jeziora. zapatrzyłam się w tę toń.