puenta całkiem dobra

A jeśli świadomość jest kluczem nawet do podróży międzygalaktycznych, bo znosi problem czasu i odległości, i nie trzeba nawet ruszać się z miejsca? A jeśli jestem tylko żywym, czującym, chodzącym smartfonem i jakiś haker dawno dawno temu w odległej galaktyce odkrył międzygalaktyczny system Pegasus i hakuje nas, traktuje wszystkie istoty jak kosmiczny monitoring? W końcu wszystkie rzeczy, które człowiek wymyślił istnieją w naturze, a wymyślił je podpatrując naturę... To takie trochę s-f, ale czy można powiedzieć z całą pewnością, że tak nie jest?

Myślę sobie jeszcze, choć to tylko takie moje myślenie, że być może nauka popełniała pewien błąd, próbując "zobaczyć" świat obiektywnie, pomijając obserwatora - czyli świadomość. Może nauka przyszłości uwzględni świadomość i być może poszukiwana Teoria Wszystkiego będzie musiała uwzględnić świadomość, a jeśli to właśnie świadomość jest kluczem do wszystkiego?

Bo zważ Pan jeszcze na pewien eksperyment myślowy opisany we wspomnianej przeze mnie niżej książce: jeśli przyjmiemy, że czas jest zmianą i miarą nieuporządkowania, to wyobraź sobie układ - talię kart. Leży sobie i jest uporządkowana w pewien określony sposób, najpierw damy, potem królowie itd. Teraz bierzemy talię, tasujemy i tym samym zmieniamy układ. I teraz czy "obiektywnie" można stwierdzić że zaszła jakakolwiek zmiana? Dlaczego mamy wyróżnić jeden układ? Z punktu fizyki, czy też matematyki nie zachodzi żadna zmiana, oba układy są równoważne, to my subiektywnie wartościujemy układy i nadajemy im znaczenia. Dlatego moim zdaniem o czasie lepiej pisać subiektywnie, w końcu nasze subiektywne odczucie przemijania to jest to co nas na co dzień najbardziej dotyczy i boli, niezależnie od tego jak jest "obiektywnie".

obiektywnie rzecz ujmując - no nie wiem, jest tyle teorii czasu... np. że jest tylko właściwością naszego umysłu, wynika z nieostrości widzenia, wyłania się od pewnego progu i jest obserwowalny tylko w pewnej skali. Już samo słowo "obiektywnie" w odniesieniu do czasu jest podejrzane, czas jest bardzo subiektywny. Jeśli nie czytałeś to polecam Carlo Rovelli "Tajemnica czasu" . O ile nie jest się fizykiem kwantowym, to pisanie takich "naukowych" tekstów wydaje mi się ryzykowne, tym bardziej zaczynanie ich od słowa "obiektywnie". Pozdrawiam.

Już pierwszy wers sugeruje 'pseudonaukowość' tekstu, który jest raczej szkicem do prozatorskiego wykładu. Praktycznie liryki jest tutaj tyle, co trucizny w zapałce. Nie ma takiego zwrotu "być autorytetem (...) na twierdzenie" - to błąd stylistyczny. Autorytetem można być w (dziedzinie)... Spójniki typu "a, i, że" sprawiają, że nie jest to mowa wiązana czyli wiersz. Mamy tu bardziej 'prywatne credo'. Pozdrawiam