Piszesz z niepotrzebnym patosem. Wyluzuj.

To jest jak najbardziej w porządku, że nie tłumaczysz, i ja tego nie wymagam. Ja czasem to robię, kiedy np. potrzebny kontekst, albo jakaś wiedza, której czytelnik może nie mieć, ale też za tym nie przepadam, nawet nie wiesz ile razy ludzie wymuszają na mnie tłumaczenie obrazów. Ten wiersz wytłumaczyłem sobie po swojemu, a emocje chyba odebrałem. :)

Wiem, że to nie jest w porządku, ale staram się nie tłumaczyć treści. Dzielę się uczuciami, emocjami. Sztuka dostarcza mi odpowiednich narzędzi, czytelnik czasami bywa katalizatorem, ale wierszom nie zawsze wychodzi to na dobre. Pozdrawiam:)

Tak w pierwszym czytaniu odczytałem jako komentarz do epoki, ale w nawiązaniu do tytułu, czytam bardziej osobiście, jako o relacji z kimś, i zakończonej rozmowie przez internet... O czym była rozmowa, być może właśnie na temat niezrozumiałego optymizmu epoki, i to tak zasmuciło peelkę, a może o czymś bardziej osobistym, czego nie chce czytelnikowi ujawnić. Na koniec pojawia się trzeci bohater - muzyka, czyli następna po malarstwie sztuka, w której peelka szuka schronienia, miejsca dla siebie, domu. Zatem może to przede wszystkim wiersz na cześć muzyki, sztuki, piękna? Podoba mi się prostota używanych środków.

Ok, czyli poprawna forma to optymizm? rozumieć co. Ale kiedy zadaje się pytanie to wtedy np. - Czego nie rozumiesz? odpowiedziałbym, że nie rozumiem optymizmu...

Było optymizmu, ale poprawiłam. Poczekam... i dziękuję, że zajrzałeś w moje skromne progi.

Podoba mnie się, prosto. Nie wiem czy optymizm czy optymizmu... Ale mam hipotezę: antydepresanty i wszechobecny popkulturowy trip, na którym jedziemy.