myślę, że rozumiem co masz na myśli "bezbronne dziewczynki" powinny spokojnie poznawać świat, krok, po kroku, bez przyspieszonego tętna....życie i tak wcześniej, czy później wciągnie je w wir...

Tak to widzę Jadziukochana! :)

Witaj Jadziukochana! Pierwszy raz jesteś u mnie, mam nadzieję, że nie ostatni.

Jestem pewna, że bezbronne dziewczynki zostały porwane "w bieg", jestem pewna bardziej, niż kiedy to pisałam na wydechu, na swego rodzaju "ostatnim tchnieniu"...

Porwane w bieg to znaczy, że nie mogą stanąć w miejscu, to bardziej niż żyć i nie o wiry i o zawirowania tu chodzi, nie o stany psychiczne. Bardziej...

No właśnie! Bardziej!

To nie jest nawiedzony tekst, ale nie każdy go uniesie. Nie każdy będzie chciał.

Dzień dobry Lu, podoba mi się twój wiersz. Czytam go po raz kolejny. Jak dla mnie jest może ciut nazbyt natchniony, ale co z tego...?
Ma swój klimat, unosi się parę stóp nad ziemią, jak te karuzele...tylko to ostatnia fraza, dlaczego "w bieg", a nie po prostu "w życie", albo "w wir", sama piszesz, żeby tak to czytać? Pozdrawiam serdecznie.

Czytaj "w życie", "w wir"...

Jak Ci mam opowiedzieć o tym dziwnym, niewesołym miasteczku, o "karuzeli jak śmiech" - nie da się! To można tylko wierszem. Tylko tak umiem.

To o co tu chodzi? Regionalizm?

Marku, jestem pewna, że nie chodzi o jogging :)

Dziękuję serdecznie!

aj, Lu*
byłam już tu
i zaniemówiłam

i przyszłam jeszcze raz
i nadal pomilczę

pomilczę...
a w myślach tak cichuteńko zanucę kołysankę

aj

pozdrawiam