Wierz mi, internet zabija ludzkość.

Agnieszko, spróbuj na jakiś czas przestawić się na rower... wysiłek, dotlenienie, ruch, szersze horyzonty... ;-))

Tak myślę:) może napiszę opowiadanie o kobiecie chorej psychicznie która w nocy słyszy walc z popularnego serialu Noce i Dni i następnego dnia rezyser tego serialu pisze na fejsbuku ze to sprawa chyba metafizyki że stał się cud bo jego zona zaczęła wracać do sił witalnych :) minęła jej apatia wyraziła zgodę na leczenie odzyskała apetyty i chęci do życia :)

Tak. W nocy o drugiej wyszlam na schodki z 27.08.2023 na 28.08 i usłyszałam w obórce Walc Barbary z Nocy i dni. Nastepnego dnia 28.08 rezyser Jerzy Antczak zamieścił niesamowity post :)

Kolega po moich zwidach powiedzial ze on ma jakieś problemy wiec weszlam na pana Jerzego profil dziś...

Nie no to było niesamowite zjawisko. Jeszcze takich pięknych omamów nie miałam :)
:) To nie byl u mnie sen stałam na tych schodach i walc rozbrzmiewał. Kto na wsi na zadupiu o drugiej w nocy walca puszcza, nie to wszystko odbywało się w mojej głowie. :) to naprawdę było niesamowite zjawisko

Tak się zastanawiam
dlaczego niedomknięcia są najpiękniejsze

drzwi niedomknięte wabią złodzieja
co jednak jeśli to drzwi serca dla czułej kochanki

człowiek zamknięty w sobie
może mieć wewnątrz piękny świat
ale też stawia mur nie do przebicia

niedomknięty jest jak pąk róży
taka nadzieja że zawsze się otworzy
na nowe doznania

niedomknięte okno wpuszcza świeże powietrze
ale wpuszcza też hałas
co jest lepsze powietrze czy hałas

czasem się dusimy w ciężkiej atmosferze
niedomknięcia usta mogą krzyczeć
ale też mogą spokojnie powiedzieć: wybaczam

sierpień aż kipi
jest jak dziecko
ubrudzone
warzywami owocami

i chwasty pęcznieją
jak błędy w naszym życiu
tak bardzo zakotwiczone

kwiaty prześcigają się
w konkursie piękności
hortensje bawią w snajperów
próbują wysadzić ogrodzenie
róże królują
ich barwy
łaszą się po cichu do oczu

chciałabym wszystko
pomieścić w jednej pięści
ale to nie jest możliwe

tak naprawdę niedomknięcia
są najpiękniejsze

czytałam "Wrzosy"
E. Zegadłowicza
nie wiem czy lubię

przypominają biblijną
"Pieśń nad pieśniami"

nie umiem wyrazić zachwytu
do ciebie w wierszach

nie wiem czy w ogóle potrafię
pisać o miłości
by nie popaść w banał

jesteś listkiem
laurowym w zupie
nie można zjeść
a dodaje aromatu

zasłony falują
czuję powiew wiatru
czuję cię na policzku

przynosisz ulgę

Wczoraj koleżanka do mnie: jesteś typowym literatem albo cisza prawie, albo wylew. Może pióro potrzebuje takich huśtawek

nie mogę ci nic obiecać
jestem w objęciach natłoku myśli

nie mogę obiecać że
nie będę się odzywać
albo napisze tylko
dwa wiersze dziennie

to pisanie jest jak choroba
przewlekła
jak miłość której trudno się oprzeć

W ciszy też można
zauważyć pewne dźwięki
cienie mebli stękają
ślady łap zwierząt
znaczą głośno terytorium

jesteś już stary
jak krzesło Glenna Goulda
chciałabym na takim usiąść
może ekscentryczny duch
kompozytora przeniknąłby moje ciało

niestety nie mam jak on podzielnej uwagi
ale tobie zawsze mogę ją
poświęcić
nawet jeśli jesteś milczeniem

to duże wyzwanie opisać
orgazm
uśmiecham się jednocześnie
i czerwienię

ktoś powiedział że ta czerwień
wyróżnia człowieka
spośród innych zwierząt

jak opisać akt
nie wiem
może do tego
potrzebne wiadro i studnia

najlepiej o tym jak
najmniej pisać
bez względu
na długość orgazmu

nic nie mówić
bo jak przedstawić
wewnętrzny uśmiech
albo kochanka którego
fizycznie nie ma
a na wskroś przenika

blask oczu i tak
wszystko zdradzi