Choćbym ciemną ulicą szedł, żużlem oddychał,
próżno szukałbym miejsca, w którym satelita
nie zarzuciłby sieci, z którego natychmiast
nie mógłbym udostępnić na fejsa lub insta.

Więc chociażby mnie połknął ostatni wieloryb,
który dziwnym zrządzeniem nie trafił na stoły,
oznaczę się bezpieczny, bo będę miał dobry
zasięg, sznur satelitów wyłowi mnie z wody -

- należę do gatunku, który ma inwencję.
Jestem spokojny, bo wiem, że nawet gdy zetnę
ostatni las na papier i tyłek podetrę,
znajdę jasną latarnię by zawiesić pętlę.

Dziękuję Joanno.
Sprytny Nikodemie, tak, tyle.

Skończą się drzewa to ktoś wymyśli inną srajtaśmę, tyle trzeba nad tym żalu wylewać?

Prawda

Pozdrawiam

Pewnie tak, dzięki.

Wiersz w sam raz na XXI wiek :)
Pozdrawiam

Dzięki.

Świetny wiersz!

Dziękuję wszystkim za komentarze. Pozdrawiam Was razem i osobno :)

Super wiersz, pozdrawiamy :)